Een knallende jaarwisseling in mijn hoofd

Langzaam word ik wakker. Mijn lief slaapt nog. Het is doodstil. Geen knallen, geen stress, geen paniek en geen gespannen lijf. Eindelijk...........rust. Ik geniet er echt even van voor ik opsta.


Sinds zaterdag zat ik binnen. Ik durfde niet meer naar buiten. Er werd al flink geknald. Het niet weten wanneer de knal komt, hoe hard die zal zijn, uit welke richting, allemaal onzekerheden die maken dat ik niet meer naar buiten durfde. Ik kwam alleen naar buiten als het echt niet anders kon.

In de dagen die volgen wordt het knallen steeds erger. En harder. Ik schrik elke keer. En vrij snel herstel ik niet meer van die schrik. Elke keer heb ik het gevoel dat mijn hoofd uit elkaar knalt. Ik verstijf want vluchten gaat immers niet.
Ik herinner me de jaarwisselingen nog van toen ik klein was. Ook toen durfde ik niet meer naar buiten. Ik vond de laatste dagen van het jaar niet bepaald leuk. Kun je het je voorstellen dat je dagen lang angstig bent? En dat je niet bij machte bent het te uiten en te stoppen. Met het ouder worden werd het er niet beter op. Met de knallen trouwens ook niet. Elk jaar zijn ze harder. Soms kon ik de grond zelf voelen trillen. Gelukkig zijn mijn beide honden absoluut niet bang van vuurwerk. Mijn hulphond kruipt vaak nog even extra tegen me aan alsof hij zeggen wil "het komt wel goed".

Oudjaarsdag is het ergste. Om 10:00 begint de ellende. Want dan mag het officieel. Binnen 10 minuten ben ik al klaar voor die dag. Voor mij mag het over zijn. Ik tweet er wat over en na een opmerking van iemand over valeriaan bedenk ik me dat ik dat in huis heb. Daar was ik zelf dus niet opgekomen. Ik zet snel even een kop thee, neem het in en gelukkig werkt het snel bij mij. Het heeft bij mij hetzelfde effect als valium alleen het voelt niet chemisch en heeft geen bijwerkingen.

Mijn lief nam me 's middags mee naar mijn ouders. Daar was het rustiger. Zittend op de bank, bordurend en met de tv aan ging het wel. Alles gaat wat meer langs me heen.Weer thuis duik ik snel nog even onder de douche. Lief kookt want dat ligt even niet in mijn mogelijkheden. Hij let op dat ik genoeg eet.

De knallen denderen ondertussen nog steeds 'vrolijk' mijn hoofd binnen. Ik sta stijf van de spanning. Mijn hele lijf doet zeer. Ik moet mijn best doen om de angst niet te laten winnen. Want mijn verstand weet dat de angst en paniek onterecht is. Ik zit immers veilig binnen, kruip af en toe tegen mijn lief aan (dat helpt) en er is dus niets aan de hand. Toch blijven mijn lijf en gevoel compleet iets anders aangeven.
Door de valeriaan gaat het altijd nog wat meer langs me heen. Ik word er ook wat slaperig van dus wakker blijven kost me moeite. Ik voel me weer een jaar of 8. Je weet wel, dat je je ogen niet open kunt houden maar toch groot wil zijn en wakker wil blijven tot 12 uur.

Ik ben blij als het 12 uur is. Dan weet ik tenminste dat ze gaan knallen. Dan wordt het voor mij pas een beetje leuk. Want siervuurwerk vind ik prachtig! De kleurtjes en de vormen maken dat ik even kan genieten. Mijn lief gaat nog even naar buiten. Ik verdwijn na vijf minuten met een kop thee naar bed. Daar kijk ik nog even uit het raam maar na een minuut of 5 houd ik het voor gezien. Ik drink mijn thee op, maak het donker en verstop me lekker in bed. Langzaam word het knallen minder. Voor het over is ben ik gelukkig al in slaap gevallen. In de wetenschap dat als ik wakker word het weer voor een jaar gedaan is met het knallen.

Oud en Nieuw is voor mij dus geen onverdeeld genoegen. Ik zou het dolgraag anders zien. Dat ik net als anderen zonder problemen een leuke avond kan hebben en gewoon de dagen ervoor naar buiten durf. Echter dat zit er niet in. Dit soort dingen maken me verdrietig. Want ik wil wel maar ik kan het niet. Met wat hulp kan ik er gelukkig op een bepaalde manier best een leuke avond van maken. Maar als je het mij heel eerlijk vraagt zou ik het niet erg vinden als er een verbod komt op het particulier afsteken van vuurwerk. Dan zou mijn Oud & Nieuw, en die van vele anderen, een stuk aangenamer zijn.