Verhuisgedoe

Ik houd niet van veranderingen in mijn omgeving. Hoe klein ze ook zijn. En aan verhuizen heb ik al helemaal een hekel! Gelukkig ga ik zelf niet verhuizen maar mijn ergotherapeute wel. Het gebouw waar ze in werkte was "op" en dus is er een nieuw gebouw neergezet een paar kilometer verderop.

Mijn therapeute kent me goed genoeg om te weten hoe en wanneer ze dit moest brengen. Dus ik weet dit sinds een maand of twee. Die tijd had ik nodig om überhaupt aan het idee te wennen. Ik hecht me erg aan plekken en vind het dan ook erg moeilijk als anderen beslissen dat ik daar niet meer kan zijn. Er ging dus veel puzzelwerk aan vooraf voor ik me met het idee kon verzoenen. 

Nu vindt niemand verhuizen echt leuk en iedereen moet even wennen aan een nieuwe omgeving. Bij mij komt daar wat meer bij kijken dan bij een gemiddeld mens. Je kunt mij immers niet even zomaar verhuizen. Zo'n verhuizing voelt voor mij als de spreekwoordelijke aardverschuiving. Voor mij veranderd alles waar ik houvast aan ontleen. Zelfs de spullen die meeverhuizen herken ik niet meer als hetzelfde. Dit komt omdat ze zich dan in een andere omgeving bevinden dan dat ik gewend was. Ik zal opnieuw moeten ontdekken dat het dezelfde spullen zijn. 

Doordat de omgeving compleet nieuw is raak ik mijn veilige gevoel kwijt. Dat levert angst en paniek op. De verandering van de omgeving zorgt er ook voor dat ik de structuur die we daar hebben niet vast kan houden. 

Een nieuwe omgeving betekent veel nieuwe prikkels en veel nieuwe dingen waar ik aan moet wennen. 

Hoe ik ga reageren is niet goed te voorspellen. Dit hangt af van hoe ik me dan voel, hoe het er daar uit ziet, hoe de week ervoor was, etc. In het meest positieve scenario ondervind ik weinig problemen en gaat het me allemaal makkelijk af. In het meest negatieve scenario kan ik boos worden, niks willen of me compleet terugtrekken in mijn eigen wereldje waardoor contact niet of nauwelijks mogelijk is. 

Om er voor te zorgen dat het zo makkelijk mogelijk gaat hebben mijn therapeute en ik samen gekeken wat ik daarvoor nodig heb. En dat is vooral veel duidelijkheid. Ik ken het gebouw gelukkig wel aan de buitenkant want ik kwam er altijd langs. Verder staat er stap voor stap op papier, zodat ik het terug kan lezen, hoe de eerste keer gaat verlopen. En die duidelijkheid gaat zover dat ik zelfs weet wat ze aanheeft want dan herken ik haar makkelijker. Want ook bekende mensen in een nieuwe omgeving kan ik als onbekend ervaren. 

Verder kwam ze met het idee dat ik iets mee zou nemen naar huis en dat ik dat de 1e keer in het nieuwe pand weer mee terug zou nemen. Dat bleek een heel goed idee! Dus twee van mijn favoriete voorwerpen liggen nu hier in huis. Doordat ik ze zelf mee terugneem zal ik ze dan ook gewoon herkennen.

Doordat zo'n alles waar ik houvast aan ontleen er niet is betekent dat voor mij dat ik letterlijk en figuurlijk houvast zal zoeken bij mijn therapeute. Gelukkig mag dat ook! Dat betekent ook, omdat ik in zo'n situatie niet aan kan geven wat ik wil of (aan)kan, zij mij (aan)stuurt. Naarmate ik meer wen op de nieuwe plek ga ik weer houvast ontlenen aan de andere dingen.

Als alles goed gaat ga ik aankomende maandag voor het eerst naar het nieuwe pand. Ik moet daar in mijn weekplanning goed rekening mee houden. En verder houd ik het zinnetje van mijn s.i.-maatje in gedacht: ben niet te streng voor jezelf. Dan gaat het allemaal vast goed komen!