Ook ik heb dus zo'n eigen wereldje. En daar struin ik elke dag doorheen. Een wereldje helemaal voor mij. Een wereldje waar ik heel soms iemand binnen laat.....
Een van de de dingen die nogal opvallen aan mensen met autisme is dat ze in een eigen wereldje lijken te leven. Niet iedereen met autisme heeft dit even sterk. Ik heb begrepen van mensen zonder autisme dat ze voelen dat er geen contact mogelijk is. Wezenlijk contact bedoel ik dan. En niet het uitwisselen van verbale communicatie. Bij mij kun je het onder andere zien aan het feit dat ik afwezig oog. Dat kan een beetje afwezig zijn maar ook heel erg.
Ik heb van kleins af aan al een heel sterk eigen wereldje. En eigenlijk ben ik daar elk dag wel en ik zou niet weten hoe het is om een dag zonder te zijn. Zeker als ik alleen ben, ben ik er. Hoe sterk ik daar ben hangt van een aantal factoren af. O.a. van de situatie, hoe ik me voel, met wie ik ben, etc. Hoeveel wezenlijk contact er mogelijk is wisselt dus ook. Mensen denk ook dat, als ik in mijn eigen wereldje zit, er geen verbale communicatie mogelijk is. Dat klopt niet. Ik kan zeker nog wel communiceren al hangt de hoeveelheid en de manier waarop af van de situatie. Verbale communicatie zegt dus niets over de staat waar ik in verkeer.
De meeste mensen kennen wel de beelden van iemand met autisme die volledig in zichzelf gekeerd ergens zit. Weinig mensen kunnen zich voorstellen dat ik ook zo kan zijn.
Mijn eigen wereldje is voor mij mijn veilige plek. Daar kan niemand mij raken. De ene keer is het er heel aangenaam, de andere keer ontzettend eenzaam en dwaal ik als het ware door een donker, mistig bos. De ene keer ben ik heel ver weg, de andere keer valt het wel mee.
De eenzame periodes vind ik vreselijk. Ik kom daar ook niet zelfstandig uit. Want in een eigen wereldje leven betekent niet dat je daar voor kiest of dat je dat zo graag wilt. Soms lukt het me om aan te geven dat ik contact wil. Mijn manier om aan te geven dat ik dat wereldje zo niet wil. Soms doe ik dat, met veel moeite, verbaal en soms non-verbaal. En dan kost het vaak veel tijd en inzet van zowel van mij als de ander om er uit te komen.
Ik kom dus zelden in de wereld van mensen zonder autisme. Het kan wel maar het vraagt heel veel. Van beide kanten. Dus de mensen in wiens wereld ik wel kom zijn zeldzaam. Of ik het meer zou willen? Nee, eigenlijk niet. Ik vind hun wereld erg onveilig. En zal daar alleen in willen gaan als ik heel zeker weet dat het veilig is. En dat vind ik maar bij heel weinig mensen.
Echter, kom ik in het wereld van iemand zonder autisme dan is dat voor mij heel bijzonder. En vang ik een glimp op van de wereld die ik niet begrijp en waar ik nooit toe zal behoren (en dat hoeft ook niet).
Ik laat maar heel weinig mensen in mijn wereldje. Er zijn ook maar weinig mensen die begrijpen hoe dat moet. Binnen mogen in mijn wereldje mag alleen op mijn voorwaarden. Want het is mijn veilige plek en dat moet zo blijven.
De enige uitzondering zijn dieren. Mijn honden, katten en de paarden waar ik op rijd kunnen probleemloos mijn wereldje in. Of ik die van hen. Ik ervaar hen ook nooit als bedreigend. Alleen maar als helpend.
Ik heb weinig zeggenschap over mijn wereldje. Het is er altijd en ik kan er weinig invloed op uitoefenen. Me verzetten heeft ook geen zin. Mijn wereldje hoort bij mij. Soms is dat heerlijk en soms is het een zware last. Maar neem me mijn wereldje af en je berooft me van mijn enige veilige plek die ik altijd bij me heb.
Goed en mooi verwoord weer; dankjewel dat je ons een kijkje in je wereldje gunt :-)
BeantwoordenVerwijderenGraag gedaan!
BeantwoordenVerwijderen