Vanaf het bekend worden van de nieuwe regels ontstond de onrust al. De wat als scenario's, weer de angst, weer je verhaal moeten doen en maar hopen dat....... Alles in de wetenschap dat het hele transitiegebeuren vooral bedoeld is als bezuiniging. Ook alle verhalen die je leest van anderen en over de privacy maakte het er niet beter op.
Weken terug was er dan een datum. 3 September. Dat verhoogde de spanning nog meer. Ondertussen samen met met M. het gesprek voorbereiden. Anderen mensen verslagen laten schrijven voor het geval dat. Samen puzzelen hoe we het zo goed mogelijk kunnen gaan doen. En elke dag dichterbij de 3 september groeide de spanning. Elke keer klopte het mapje open en elke keer moestt ik hem, soms met hulp, weer dicht doen.
Gisteren was het zo ver. Eindelijk voor mijn gevoel. De consulente kwam niet bij mij thuis. Dat wilde ik niet. Gewoon op kantoor. Ik kies mijn plekje op de grond. Tegen de muur. Dan voel ik met het prettigst. Mijn hond kruipt fijn tegen mij aan tot hij merkt dat het goed is en dan gaat hij wat losser liggen. En ik heb thee. Thee is altijd goed.
M. gaat de consulente halen. M. heeft netjes verteld dat ik geen hand geef en dat mijn hond geen aandacht mag. Dankzij mijn goede gehoor hoor ik ook de rest van het gesprek op de gang. dat ze van alles moet vragen omdat ze dus niets weet van mij. M. geeft aan dat dat wel goedkomt.
Als ze binnenkomt krijg ik er geen hoi uit. Laat staan dat ik haar kant op kijk.
Ze vraagt van alles. Sommige vragen moet ze aanpassen of worden verduidelijkt door M. De consulente doet haar best. Hoe en met wie ik woon, wat M. doet, wat C. doet, wat mijn ouders en lief allemaal doen. Als ze naar mijn dag vraagt laat ik haar mijn pictoplanner zien. Ze heeft zoiets nog nooit gezien. Het valt haar op dat er fruit in staat. Ik geef aan dat ik anders vergeet dat, of überhaupt te eten. Het gaat over puzzeltijd en paardrijden op een speciale manege. Ik praat dus wel maar langzaam en in korte zinnen. Sommige vragen beantwoordt M., sommige ik en sommige doen we samen.
Ik friemel wat af. Mijn handen maken allerlei strekkende bewegingen. En ik drink thee.
De consulente heeft het snel gezien. M. geeft aan dat ik bang ben dat dit nu elk jaar moet. De consulente maakt gelijk duidelijk dat dat niet gaat gebeuren. Ze gaat me de maximale verlenging geven. 5 Jaar in mijn gemeente. Doordringen doet het niet. Ze vertelt verder. Er komt een verslag en dat moet ik onderteken. Ik spreek met M. af dat ik de envelop dicht zal laten en met haar zal lezen. Als ik teken is het klaar en hoef ik verder niets te doen.
Als M. weer binnenkomt vertelt ze dat de consulente het van de zotte vond dat ze moest komen en dat ze dat mee terugneemt naar de gemeente. Dat iemand met een langlopende CIZ-indicatie (ik had de maximale 15 jaar) dat niet voor niets heeft.
Wat goed verwoord, en fijn dat je de maximale verlenging kreeg en dat de consulente zich zelfs afvroeg waarom ze moest komen. Ja, heel begrijpelijk dat je zo bewust je zegeningen telt.
BeantwoordenVerwijderenWij hebben het beruchte keukentafelgesprek niet meer hoeven voeren; we zijn op tijd het land ontvlucht hahaha. Maar als ik bijvoorbeeld zie dat bevriende ouders van autistische kinderen hemel en aarde moeten bewegen om hun kind op een passende school te krijgen, en als ik dan kijk naar mijn dochter die zowel in Nederland als hier in Zweden meteen op de perfecte school terecht is gekomen... ja dan tel ik mijn zegeningen ook.
Is het geluk? Ja in dit opzicht zeker wel. Maar gevechten zijn er altijd genoeg, dat zul ook jij als geen ander weten. Mooie blog weer; ik waardeer het zo dat je ons een kijkje in je hoofd gunt! :-)
Ja,ik hoorde het van M. Een dappere stap. Maar je hebt gelijk. Gevechten zijn er inderdaad meer dan genoeg. Waar je ook woont.
VerwijderenOverigens vind ik het altijd erg leuk als je reageert!