Een anders kind

Mijn ouders hebben een "anders kind". Zo noemt mijn mama mij al mijn hele leven. Toen ik klein was noemde ze kinderen zoals ik gehandicapt of probleemkinderen. Tegenwoordig heet het een zorgenintensief kind. Dat klinkt, gelukkig, al wat vriendelijker. Voor mijn ouders was en ben ik gewoon een "anders kind".


Ik ben de oudste van 3. Na mij komen 2 broers die allebei normaal zijn. Twee gewone kinderen zo je wilt. Twee jongens die eigenlijk zonder noemenswaardige problemen opgroeien. Twee jongens die, gelukkig, al vanaf het begin de grootste vrienden zijn.
Hoe anders was dat met mij. Vanaf de dag van mijn geboorte hadden mijn ouders hun handen vol aan mij. En dan niet altijd op een positieve manier. Ik was het baby'tje dat zichzelf een bloedneus huilde van woede, uit de wieg viel, vast moest liggen aan een tuigje in de wandelwagen en zodra ik kon lopen liep ik van iedereen weg.

Hoe ouder ik werd hoe meer zorgen. Ik maakte geen oogcontact, speelde niet, driftbuien, kon niet omgaan met veranderingen, communicatieproblemen, problemen op school, gedragsproblemen, de lijst is lang. Mijn ouders die ondertussen van de buitenwereld allerlei commentaar kregen. Hetzelfde commentaar dat ouders nu nog krijgen. Voed je kind eens op, behandel haar niet als een prinsesje, geef haar maar een week aan mij, etc. Onterechte opmerkingen, mijn ouders zijn heel bekwame ouders!, die zij keer op keer over zich heen kregen. En laat je daar maar eens niet door beïnvloeden of uit het veld slaan (spreekwoordelijk).

Mijn ouders hebben alles in het werk gesteld om mij thuis te kunnen houden en met veel moeite is dat gelukt. Het kostte hen veel inspanning en letterlijk blauwe plekken. Gelukkig want ik betwijfel of een opname mij toentertijd geholpen zou hebben (bedenk dat dit jaren terug was en men lang zo ver nog niet was op het gebied van autisme als nu). Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik altijd thuis heb kunnen wonen.

Pap en mam hebben mij nooit in een uitzonderingspositie geplaatst. Ja, ik was en ben anders maar ben daarom niet meer of minder hun kind. Ik heb dezelfde normen, waarden en opvoedgrenzen meegekregen als mijn broers. Hoe moeilijk dat soms ook was. Zowel voor hen als voor mij. Ik was en ben bijvoorbeeld ongevoelig voor straf.
Ze zijn altijd in mij blijven geloven. Zij kregen te horen wat ik allemaal niet zou kunnen en hebben zich er nooit bij neergelegd. Zij gingen en gaan uit van een neutraal standpunt. Van we gaan kijken hoe ver we komen zonder er bij voorbaat vanuit te gaan dat ik iets niet zou kunnen. En dat alles binnen mijn mogelijkheden. Of mijn ouders hun toekomstbeeld en dromen van mij hebben moeten opgeven toe ik klein was weet ik niet. Het enige wat ik weet is dat het voor mij ouders belangrijk was dat ik een zo prettig mogelijk leven zou krijgen binnen mijn mogelijkheden. Ongeacht of dat hun ideaalbeeld zou zijn.

Wat voor de meeste ouders de normaalste zaak van de wereld is, is voor mij ouders bijzonder. Vaak zijn dat hele kleine dingen. Dat ik bijvoorbeeld gezellig op een terras kan zitten of uit mezelf laat blijken dat ik ze waardeer of van ze houd. Maar ook grote dingen die voor anderen zo gewoon zijn. Zoals op mezelf wonen met hulp, vrienden hebben en een relatie hebben.

Ik ben en blijf een "anders kind". Al is het zorgenintensief nu anders dan vroeger. Mijn ouders zullen, zo lang ze dat kunnen, voor mij blijven zorgen. Men denkt vaak dat het minder zwaar is dan bijvoorbeeld lichamelijk zorg leveren aan je kind, of iemand structureel helpen in het huishouden. Immers ik woon niet meer thuis. Maar dat is niet zo. Mijn ouders leven 24 uur per dag, al dan niet bewust, met de wetenschap dat ik hun hulp nodig kan hebben. Ook nu nog moeten zij soms (onverwacht)  hun plannen aan de kant zetten om mij te helpen.Ik kan zowel praktische hulp als psychische hulp nodig hebben. Hulp die zij niet altijd kunnen leveren maar dan fungeren ze wel als overbrugging tot mijn hulpverleners kunnen helpen. Soms is het veel hulp, soms weinig. Soms kort, soms lang. Maar zij zijn er altijd!

Ik ben zuinig op mijn papa en mama en besef dat ik het onwijs getroffen heb, Voor hen is het niet meer dan normaal dan dat zij dit doen voor hun kind. Voor mij blijft het bijzonder. Want ik weet dondersgoed dat niet iedereen zulke ouders heeft.