Een eigen huis

Woon je zelfstandig? Een vraag die ik een tijd terug kreeg bij een interview. Een goede vraag want het ligt er maar aan hoe dat je het bekijkt en wat je onder zelfstandig verstaat. Want kijk je oppervlakkig dan zie je totaal wat anders dan dat je echt goed kijken.


Als je oppervlakkig kijkt zie je dat ik in een eigen huis woon samen met mijn lief. In een doodgewone eensgezinswoning. Een rijtjeshuis. Het huis ziet er netjes uit, er staat een stationwagon voor de deur en niets wijst er op dat ik het niet allemaal zelf doe. Als dat is wat mensen willen zien dan is dat voor mij een probleem. Immers, ze zien mij dan niet maar een soort schijnwereld. Ik heb ze echt wel gehad hoor. Opmerkingen als 'je hebt het goed voor elkaar' of 'het gaat je goed af''. Je moest eens weten denk ik dan wel eens.

Kijk je een beetje beter dan zie je dat zelfstandig wonen voor mij in feite niet opgaat. Voor ik mijn lief leerde kennen en we samen gingen wonen woonde ik alleen. In een woning die een stuk kleiner was dan waar ik nu woon. En het is me tot op de dag van vandaag een raadsel hoe ik dat draaiende heb kunnen houden en bet niet flink is misgegaan. Ja, in een overleefstand maar dan nog snap ik niet hoe.
Zelfstandig wonen vraagt veel iemand met autisme. Neem nou zo iets eenvoudigs als het huishouden. Dat vraagt planningsvaardigheden en overzicht kunnen houden. Met beide heb ik problemen. Mijn huishouden is dan ook strak gepland en alles staat uitgeschreven. En dan lukt het. Op een goede dag. Op een slechte of slechtere dag of meerdere dagen achter elkaar (soms zelf weken/maanden) heb ik al een probleem en moet mijn lief inspringen. Doet hij dat niet dan is het binnen de kortste keren hier een chaos.

En dan is er ook nog zoiets als de financiën. Gelukkig is het mijn ouders wel gelukt mij te leren budgetteren. Dat lukt me dan ook. Totdat............precies, er ook maar iets veranderd. Dan moet mijn vader er bij komen om het weer te verduidelijken en overzicht te creëren. Ik kan bijvoorbeeld ook geen hypotheek regelen of een verzekering uitzoeken. En dan bedoel ik echt elke verzekering.
Of koken. Nu is dat iets wat ik leuk vind en als recepten op mijn manier uitgeschreven zijn kan ik in principe alles koken. Op een goede dag. Op mindere dagen kan ik nog net een boterham smeren.

Zelfstandig wonen vraagt ook dat je voor jezelf kunt zorgen. Opstaan, douchen, aankleden, eten en drinken, op tijd opstaan en op tijd naar bed. Ik vermoed dat de meeste mensen hier niet eens bij nadenken. Nu moet ik hier elke dag bij nadenken. Alleen al omdat ik geen/slechte honger- en dorstprikkel heb en douchen, opstaan en naar bed gaan moeilijk schakelen is en ik aan- en omkleden heel vervelend vind. En ook daar is bij slechte dagen en periodes hulp bij nodig. Zowel van mijn lief als van mijn ambulant begeleidster. Dan krijg je situaties dat ik elke dag door mijn begeleidster gebeld wordt om mij te controleren.
Ook komt het hier voor, omdat mijn lief ook hobby's en een sociaal leven heeft, hij niet mijn zorgverlener is en hij ook recht heeft op een eigen leven, dat mijn ouders bijspringen in de zorg voor mij. We kunnen daar eten, mam strijkt voor ons, ect. Ook mijn schoonouders springen soms bij.

Dus zelfstandig wonen? Dat is maar net wat je wilt zien bij mij. Ik weet zelf namelijk heel goed dat als ik geen professionele zorg en geen mantelzorg krijg ik helemaal niet zelfstandig kan wonen.