Ingecheckt...........dacht ik.

Ik ben op Utrecht Centraal en check in. Althans dat denk ik. Voor mij is zo'n ov-chipkaart nog een grotere crime dan voor de meeste andere mensen dus ik let altijd extra goed op dat ik alle stappen goed doorloop. Daarna neem ik afscheid van degene met wie ik was. Ik neem de eerste trein, ik moet 1 x overstappen om thuis te kunnen komen, en dat gaat goed. In de tweede trein gaat het mis.......

Ze komen controleren. Ik geef mijn kaart en de conducteur kijkt me aan en vraagt of ik wel ingecheckt heb. Ik schrik en raak acuut in paniek. Ik kan niets anders dan een heel verschrikt 'echt!' uitbrengen. De man denk duidelijk dat ik hem in de maling neem want hij vraagt of ik denk dat hij dit voor de lol de hele dag zegt. Ik vind hem intimiderend. Ik ben bang van hem.

Ik raak nog verder in paniek en begin te flapperen en te wiegen. Ik sla compleet dicht! Ik weet uiteindelijk met veel gestotter en moeite uit te brengen of ik iemand mag bellen. Dan beseft hij dat ik hem niet in de maling neem. Ondertussen zoek ik contact met mijn hulphond. Hij reageert. De man veranderd gelukkig van houding en beseft dat hij zijn vraag anders moet stellen. Hij vraagt of ik expres vergeten ben om in te checken. Ik kan alleen maar repetitief herhalen 'niet expres, niet expres'. Ik weet hem duidelijk te maken dat ik autisme heb.

Dan vraagt hij of ik nog ver moet. Ik geef mijn eindbestemming. Of ik daarna nog terug moet? Nee is mijn antwoord. Ondertussen blijft de paniek en angst groot. Hij geeft aan dat hij kan zien dat ik op alle eerdere reizen netjes in- en uitgecheckt heb. Hij maakt me duidelijk, 2 keer zelfs, dat ik dan op het station niet uit moet gaan checken want dan ben ik weer ingecheckt. De man zegt dat het verder goed is zo. Ik bedank voor zover me dat lukt hem en hij gaat verder met zijn werk.

Stijf van de spanning en paniek zit ik te wiegen in de trein. Wat nu? Denkend aan wat mijn ergotherapeute mij geleerd heeft. Dat doe ik en het lukt me het allerergste eraf te halen waardoor het me net lukt naar mijn ouders te lopen. Zij vangen mij op.

Aan het einde van de middag belt mijn ambulant begeleidster ook nog even. Samen nemen we alles door. Ook de planning voor die avond. Dat geeft wat rust.

In de uren die volgen kijk ik tv, eet uiteindelijk wat want door de stress en paniek krijg ik niks weg en heel langzaam ebt de angst en paniek weg tot een aanvaardbaar niveau. Mijn spieren ontspannen echter nauwelijks. Ik ben blij als ik in bed lig. Daar is het donker en begrensd. Gelukkig val ik snel in slaap in de hoop dat het de dag er op een stuk beter zal zijn.........

Bovenstaande illustreert wat het voor iemand met autisme kan betekenen als er onbedoeld iets niet goed gaat. Daarbij begreep ik niet waarom de man mij in eerste instantie niet geloofde. Mij is immers geleerd dat je netjes betaald en niet liegt. Voor mij is het dan ook niet te begrijpen dat een ander daar aan kan twijfelen. Deze keer had ik het geluk iemand te treffen die mij wel serieus nam. Gelukkig want dat is lang niet altijd het geval.