Daar zit ik dan weer. Gelukkig deze keer weer gewoon aan mijn eigen eettafel. In mijn nieuwe huis. En eindelijk is er na maanden weer eens tijd om te bloggen. Niet alleen tijd maar ook ruimte in mijn hoofd. Want zo'n beetje alle tijd, energie en ruimte in mijn hoofd gingen de afgelopen maanden in mijn nieuwe huis zitten.
Op 1 september kregen we de sleutel. Iets wat ik toch wel als heel bijzonder heb ervaren. Immers, wie had ooit gedacht dat we een eigen huis zouden kopen. En dan voor het eerst je nieuwe huis binnenlopen, wat even ervoor nog van je broer was, is een heel rare gewaarwording,
Het letterlijke verhuizen, dus de spullen van het ene naar het andere huis, is zonder problemen verlopen. Het figuurlijke verhuizen was beduidend lastiger.
Ik had een plan van aanpak gemaakt met mijn ergotherapeute en mijn ambulant begeleidster hielp bij het plannen. We hadden o.a. een manier bedacht om het mapje "oude huis" te sluiten en het mapje "nieuw huis" te openen. Op 6 september heb ik mijn spullen gepakt en ben in mijn nieuwe huis gaan wonen. Na 3 weken bij mijn ouders gewoond te hebben.
Ik ben de afgelopen maanden meerdere keren figuurlijk onderuit gegaan. Goed onderuit. Dit o.a. omdat ik mijn handelen baseerde op eerdere ervaringen. Daarbij volledig over het hoofd zien dat ik geen medicijnen meer gebruik, kennis heb die ik toen niet had en niet meer dezelfde persoon ben als toen. Ik zag totaal niet dat ik mijn eerdere ervaringen en manieren van omgaan met niet kon toepassen op deze verhuizing.
Wekenlang heb ik ontheemd en angstig door mijn huis gelopen. In eerste instantie voelde het alsof ik op vakantie was. Gevoelsmatig dan want mijn verstand wist prima dat dat niet het geval was.
Ik herkende mijn eigen spullen niet meer omdat ze in een ander huis stonden. Niet meer durven douchen, momenten van mezelf niet durven te verroeren of niet op de bank durven te gaan zitten. Paniekaanvallen, niet alleen thuis durven zijn (maar toch moeten). En dat dag in dag uit, voor een flink aantal weken.
Voor mij was het belangrijk dat ik alle spullen zelf opruimde. Dan liggen ze voor mij op een logische plek, zijn het sneller weer mijn of mijn lief zijn spullen en kan ik ze sneller terugvinden. Dat was dus ook heel duidelijk mijn taak binnen de verhuizing. We hadden van te voren ook goed uitgewerkt wat er op- en ingeruimd moest zijn om er voor te zorgen dat ik in het nieuwe huis kon gaan wonen.
Ook poogde ik zo snel mogelijk weer in mijn vaste dagstructuur te komen. Dat bleek niet mee te vallen. Dus ook dat nam een aantal weken in beslag.
Langzaam, heel langzaam ging het met hele kleine stapjes steeds beter. Sinds 2 weken kan ik veel dingen weer zelf en kan ik mezelf weer zo veel mogelijk zelf redden. Zo af en toe val ik nog even terug.
Mijn huis is nog altijd niet mijn thuis. Dat kan nog wel een jaar duren. Maar dat is niet erg, dat mag. Spijt heb ik absoluut niet van mijn verhuizing! Ondanks alle negatieve consequenties. Ik woon nu in een huis wat ik echt zelf heb gekozen. in een heel rustige straat in een fijne buurt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten