Leven in twee werelden: autisme en mijn IQ

Ik ben slim. Dat weet ik. Geboren met een flink IQ. Klinkt mooi hé? Zeker als je ook nog autisme hebt. Want met een goed IQ kun je immers nog altijd meer dan iemand met autisme en een verstandelijke beperking. Toch? Ik zou willen dat het zo zou werken. Maar in de praktijk pakt het, voor mij althans, toch echt anders uit.


Ja, ik kan goed leren. Heb een diploma gehaald maar vraag niet hoe. Maar ik kan niets met dat diploma. En ik heb mijn intelligentie op dat gebied niet volledig kunnen benutten. Iets wat ik heel erg vind. Onder je niveau leren is niet echt leuk. Maar veel keus had ik niet. Het was dat of helemaal geen diploma.
Daarbij was het in mijn tijd al zo dat scholen weinig tot geen tijd en ruimte hadden voor leerlingen met een beperking als de mijne. Mijn redding was een hele kleine MAVO (hooguit 500 leerlingen) die wel tijd en ruimte hadden. Maar daarna............

Werken is voor mij veel te hoog gegrepen. Hoe slim ik ook ben. Ik raak dus gefrustreerd om dat mijn hoofd geen gebruik kan maken van mijn intellectuele capaciteiten. Ik kan zelf een hoop leren en lezen maar als je er niets mee kunt doen levert dat frustratie op. Alsof je een boekenkast steeds voller stopt met boeken tot die kast uit zijn voegen barst. Want niemand leest de boeken.

Ook in de hulpverlening is mijn IQ op een bepaalde manier een obstakel. Of kan het zijn. Momenteel is dat gelukkig niet het geval omdat ik hulpverlening heb op een plek waar je mij echt niet zou verwachten gezien mijn IQ. Maar normaal gesproken kom je met een normaal of meer dan normaal IQ bij hulpverlening die zich daar op richt. Die uitgaat van je intelligentie. Want met die mate van intelligentie zou je toch dat en dat moeten kunnen leren en/of begrijpen. Die hulpverlening is, vanuit mijn ervaring, ook heel cognitief. En sluit niet (altijd) aan bij mijn belevingswereld, ontwikkelingsleeftijd en sociaal-emotionele leeftijd.

De maatschappij en de buitenwereld verbinden ook nogal wat kwalificaties aan een IQ. Met een goed IQ verwacht men dat je aan bepaalde maatstaven kunt voldoen. Toch moet ik elke keer weer opnieuw uitleggen dat ik niet aan die verwachtingen kan voldoen. Instanties, de overheid, artsen, etc. blijven aan mij trekken om maar te kijken of ik het echt niet kan.

Ik voel me vaak uit elkaar getrokken.Mijn IQ stelt me in staat dingen te verwoorden, te begrijpen.Ik kan zien wat er gebeurd en soms ook nog waarom, al dan niet met hulp. Maar daar naar handelen of voorkomen is een heel ander verhaal.
Ik heb een relatie, een fijn huis, vrienden, hobby's. Leef in de een volwassen wereld. Tegelijk is het een (net) niet passende jas. Echter, het alternatief past me ook niet goed. En een een weg daarin vinden is heel lastig.

Zou ik dan liever een verstandelijke beperking hebben gehad? Nee. Want ook dat is niet makkelijk en daar komen voor een  deel dezelfde problemen bij kijken. Nu heb ik in elk geval de mogelijkheid om dingen te begrijpen en ik ben ook nog in staat ze aan de buitenwereld te verwoorden. Dat verwoorden is belangrijk want veel mensen met autisme kunnen dat niet. Daarbij snap ik mezelf ook beter. Hoewel ik er lang niet altijd wat mee kan is het wel fijn iets te snappen. Uiteindelijk hoop ik een weg te vinden in deze discrepantie zodat ik ook een passende wereld heb.