Nog meer verhuisgedoe (2)

En daar zit ik dan, aan de eettafel van mijn ouders. Voorlopig woon ik weer hier. Voor zeker een week of 3. Hier kan ik kan namelijk weer een beetje normaal functioneren. Want dat ging thuis niet meer. Mijn moeder merkte vorige week op dat ze me eigenlijk al eerder had verwacht. De enige reden dat dat niet gebeurd is, is omdat mijn lief vakantie had. Lief was twee weken vrij en was degene die er voor zorgde dat ik thuis nog wat functioneerde. Anders had ik al veel eerder mij mijn ouders gezeten.


De afgelopen weken vielen mijn huis en zo'n beetje alle randvoorwaarden, de fundering van mijn leven zoals ik het wel eens noem, weg die ik nodig heb om te kunnen functioneren. Elke dag veranderde er wel wat. Dozen die overal stonden, dingen die weggegooid werden of naar de kringloop gingen. Nieuwe dingen die we kochten voor ons huis kwamen er weer bij. Netjes opgeslagen in een van de slaapkamers. Vloeren die eruit gehaald werden, lief die vakantie kreeg ( ik moet altijd even wennen), geen structuur en houvast en geen tot weinig zinvolle dagbesteding.
Ondertussen waren en zijn ook alle 3 mijn hulpverleners met vakantie. Normaal, als 1 of 2 van de 3 er niet zijn kan ik naar (een van) de ander(e) als het dringend is. Nu dus niet. Gelukkig had ik voor mijn ambulant begeleidster een vervangster. Dat kon omdat het iemand is die ik een paar keer ontmoet had en ik het met haar wel aandurfde. Al ging dat met een beetje tegenzin omdat ik eigenlijk vind dat ik het allemaal zelf moet kunnen terwijl ik best weet dat ik dat niet kan. Gelukkig maakte mijn ergotherapeute en mijn ambulant begeleidster mij duidelijk dat ik het gewoon echt niet zelf kan. En nu kan ik ook wel schrijven dat de vervangster geen overbodige luxe was.

Langzaam ging ik steeds minder functioneren. Je kunt mij dan vergelijken met een computerprogramma. Zo'n programma is opgebouwd uit regels die geprogrammeerd zijn. Verander iets in de regels of haal bijvoorbeeld een regel weg en het hele computerprogramma gaat haperen of werkt helemaal niet meer. Zo werkt het in mijn hoofd ook. Doordat er bijvoorbeeld dozen in mijn keuken stonden, er dingen op andere plekken stonden, etc. lukte het mij niet meer om te koken. Maar ook dingen als eten en douchen lukken dan niet (goed) meer. En dat zorgt er voor dat ik steeds minder zelf kan en ik aangestuurd moet worden. Gelukkig heb ik daar dan hulp bij. We aten bijvoorbeeld de afgelopen 2 weken bij mijn ouders, de ambulant begeleidster hielp met plannen, mijn lief besliste heel veel voor mij, etc.

Inmiddels woon ik dus weer even bij mijn ouders. Lief is weer werken en ik red het niet alleen. Er is veel te veel onrust en paniek want ik over zie niets meer. Plannen kan ik ook niet. Ik schiet van de ene alertheid in de andere, kan afwezig zijn, slaap slecht en ben zo moe. Ik kan niet meer kiezen, weet niet wat ik wil en ik vind niks leuk.
Mijn ouders vinden het prima dat ik weer even thuis woon! Voor hen is het niet meer dan normaal. Ik kreeg de vraag van iemand of ik dan niet moet wennen. Nee, helemaal niet. Bij mijn ouders is het altijd thuis gebleven. Ik heb er nog altijd mijn vaste plek aan tafel, mijn eigen mok, mijn vaste dingen. Mijn ouders houden ook veel rekening met mij en letten op dat ik voor mezelf zorg. Door bij hen te zijn hoop ik wat rust en structuur te creëren.

Voor mij voelt het heel vreemd en onwerkelijk. Dat ik nooit meer zal slapen, koken, etc. in mijn huidige woning. Het pakt niet in mijn hoofd. Ook dat ik binnenkort ergens anders woon pakt niet. Dat geeft een gevoel van zweven, ontheemd zijn. Ik heb op dit moment geen idee hoe ik dat mapje moet sluiten. Of hoe ik dat mapje van het nieuwe huis moet openen.

Nog 2 weken en dan krijgen we de sleutel. En dan ben ik er nog niet. Want ook de weken die er op volgen zijn voor mij niet echt een feestje.......