Mijn lief raakte ooit in een gesprek verwikkeld met een hulpverleenster (niet de mijne) waarin zij mensen met autisme wilde begrijpen. En dan bedoel ik echt begrijpen zoals je begrijpt dat als het herfst wordt waarom de bladeren van de bomen vallen. Lief zijn, in het kort, reactie: "stop daar mee! Want dat lukt je nooit!". Lief slaat hier wat mij betreft de spijker mee op zijn spreekwoordelijke kop.
Wil ik dan niet echt begrepen worden? Eh, nee eigenlijk niet. Niet op die manier. Sterker nog, ik word doodmoe van mensen die mij op die manier pogen te begrijpen. Die mij tot in den treuren willen analyseren, begrijpen, uitpluizen. Dit doen ze doorgaans met hun verstand. Kun je het je voorstellen? Bekeken en geanalyseerd worden als een proefopstelling van de nieuwste techniek op het gebied kwantummechanica door iemand voor wie kwantummechanica iets onbegrijpelijks is en die niet het vermogen heeft om het te begrijpen. Echt, dat voelt niet prettig.
Ik heb wel eens het gevoel en idee dat mensen de woorden begrijpen en begrip als hetzelfde kwalificeren. Dat ze eerst iets moeten kunnen begrijpen om er begrip voor te kunnen hebben. Toch zijn begrijpen en begrip twee totaal verschillende dingen die prima los van elkaar kunnen staan.
Zoals mensen zonder autisme mij (vaak) niet begrijpen, zo begrijp ik mensen zonder autisme (vaak) niet. Dat is nu eenmaal het gevolg van een stel hersenen die net even anders werken. Maar moet ik hen altijd begrijpen om begrip voor hen te kunnen hebben. Nee hoor, helemaal niet. Je kunt namelijk prima begrip voor iets of iemand opbrengen zonder dat je het exact snapt.Ik snap bijvoorbeeld helemaal niets van sommige sociale regels. Ik vind ze ingewikkeld en overbodig. Maar ik heb wel begrip voor het feit dat mensen zonder autisme er waarde aan hechten.
Op welke manier wil ik dan wel begrepen worden? Als mensen op een gevoelsniveau mij willen begrijpen dan kan ik hun pogingen erg waarderen. Voor mij voelt die manier van begrijpen wezenlijk anders dan de manier waarover ik hier boven schrijf. En als dat lukt ben ik daar heel erg blij mee! Lukt dat niet maar hebben mensen wel begrip dan ben ik ook daar erg blij mee! En natuurlijk vind ik het fijn als mensen een goede kennis hebben over autisme of open staan voor die kennis. Maar dat is dus iets anders dan mij begrijpen.
Het jammere vind ik vaak dat als ik begrip vraag het lang niet altijd krijg. Maar dat men wel van mij verwacht dat ik overal begrip voor heb. Want ja, ik moet toch begrijpen dat............ Maar zodra ik dat terugvraag is het vaak te moeilijk, ingewikkeld, te veel, etc. Dat is wat mij betreft met twee maten meten.
Ik zal nooit van mensen vragen of ze mij willen begrijpen want dan vraag ik iets onmogelijks van ze. Wat ik wel vraag is begrip voor het feit dat ik anders ben. Niet beter, niet slechter, gewoon anders. Je hoeft me immers niet te begrijpen om daar begrip voor te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten