Hulp vragen, hebben en houden. Is dat echt zo makkelijk?

Iedereen heeft wel eens hulp nodig. Immers, niemand weet alles en kan alles alleen. Ik weet weinig van belastingen. Mijn vader des te meer want hij heeft voor de belastingdienst gewerkt. Dus heb ik een vraag daar over of een probleem daar mee dan ga ik hem om om hulp te vragen. Logisch toch? Hulp vragen wordt een ander verhaal als je hulp nodig hebt op vlakken waarvan men zou verwachten dat je dat al lang kunt of als die hulp betrekking heeft op je persoonlijke leven en wie jij bent. Dan blijkt het ineens een stuk lastiger.


Hulp vragen is iets wat ik heel moeilijk vind. Al gaat het heel langzaam wat beter. Om hulp vragen gaat met veel vragen gepaard. Want aan wie vraag ik hulp? Bij welke problemen en vragen? Mag ik wel om hulp vragen? Allemaal van dit soort vragen die ik mezelf stel voor ik überhaupt zo ver kom dat ik om hulp vraag.

Je omgeving om hulp vragen is lastig omdat je je als snel schuldig voelt. Je jezelf als een last gaat zien. Ook al doen de mensen in je netwerk het met alle plezier en omdat ze van je houden. De grens tussen wat aanvaardbaar is en wat niet is heel dun. En ik wil ten alle tijden voorkomen dat de relaties die ik heb veranderen in zorgrelaties. Mijn partner gaat dus bijvoorbeeld met alle liefde met me mee naar een specialist als dat moet maar hij is niet degene die daar voor mij opkomt, mijn autisme uitlegt, etc.. Dat doet mijn ambulant begeleidster. Zou hij dat doen dan wordt hij mijn hulpverlener en dat kan niet de bedoeling zijn. Hij is daar dan als mijn partner en die rol gaat hem prima af! Daarbij geldt ook nog dat mensen in je netwerk altijd emotioneel bij je betrokken zijn en dat zorgt er ook voor dat zij bepaalde hulp niet kunnen en ook niet moeten willen verlenen/bieden. Want dan ga je mijns inziens de grens over.

Om professionele hulp vragen is ook niet iets wat je even doet. Al lijkt de overheid te denken dat het hetzelfde is als vragen of je partner de kliko even aan de straat wil zetten. Ik heb best wel even getwijfeld of ik weer opnieuw de hulpverlening in wilde. Want daarmee zou ik, opnieuw, een heel groot deel van mijn privéleven niet meer voor mezelf hebben. Ze willen van alles van je weten en mijn autisme geeft problemen op echt elk gebied in mijn leven dus dan sta je niet te springen om een stel volslagen vreemden daar deelgenoot van te maken. En ook hierbij spelen vragen als zijn mijn problemen wel erg genoeg, heb ik wel recht op hulp, kan mijn omgeving dat niet doen, vinden ze mij niet lastig, stel ik me niet aan, een rol.

En dan heb je goede hulp en dan is het zaak deze te houden. Althans voor mij wel. Want niet iedereen met autisme heeft levenslang hulp nodig. En dat is een kunst op zich. Enerzijds omdat de overheid steeds meer hulp afneemt als het ware. Ze verwachten hoe langer hoe meer mantelzorg. In die mate dat ik denk dat het  best wel eens grensoverschrijdend zou kunnen zijn.
Anderzijds heb ik te maken met een instelling die ineens de regels kan wijzigen. Of dat mensen van daar simpelweg beslissen dat ik het zelf maar moet gaan kunnen. Gebeurd dit dan betekent dat dat je de strijd aan moet gaan om je hulp te kunnen behouden. En dat is een ,over het algemeen, harde strijd die veel tijd en energie kost met alle gevolgen van dien.

Momenteel is ook voor mensen met autisme de hulp vaak gericht op kortdurende interventie (zie mijn blog Langdurig behandelen/begeleiden?). Op het zo snel mogelijk weer zelf kunnen. Ik ben er voor mezelf al achter dat dat bij mij een illusie is en dat het niet iets is waar ik naar moet willen streven. Dus ik streef naar voor mij het hoogst haalbare. Die dingen zelf doen die ik zelf kan doen, blijven werken aan de dingen die ik niet zelf kan om toch te kijken of er dingen van zijn die ik wel zelf kan en accepteren dat er voor de dingen die ik niet kan hulp is en dat ik daar gebruik van mag maken.

Ik zou willen dat hulp vragen, hebben en houden allemaal zo makkelijk is als mensen lijken te denken. Helaas is de werkelijkheid anders. En vaak komen mensen daar pas achter als ze zelf in een situatie komen waarin ze langdurig (of zelfs levenslang) hulp nodig hebben.