Emotionele ontwikkelingsachterstand, als 34 niet als 34 voelt.

1 Keer per jaar is het zover. Dan ben ik jarig! Niks bijzonders natuurlijk want iedereen is 1 keer per jaar jarig. Toch is er op belevings-/emotioneel een verschil. Ik beleef mijn verjaardag en de voorpret er van als een klein kind. Precies zoals het toen was. De spanning, het verheugen op, het gevoel op de dag zelf, alles is nog exact zoals het toen was. Voor mij is dit een mooi voorbeeld dat iets zegt over mijn emotionele wereld in relatie tot mijn werkelijke leeftijd.

Vaak zie je bij mensen met autisme dat hun emotionele ontwikkeling achterblijft ten opzichte van leeftijdsgenoten. Ik ben daar geen uitzondering op. De emotionele ontwikkeling verloopt anders of kan anders verlopen. Sommige dingen ontwikkelen zich keurig op tijd, anderen ontwikkelen zich niet of nauwelijks of pas (veel) later. Ik heb bij mezelf ook wel eens het gevoel dat het heel sprongsgewijs kan gaan. Of ik doe 2 stappen vooruit en 1 weer terug. En soms zelfs wel 3.

Als kind besef je niet dat je emotionele ontwikkeling anders verloopt dan bij je leeftijdsgenootjes. Dat kan ook niet want je kent alleen je eigen belevingswereld. Het besef dat dat ook anders gaat komt meestal later pas. Ik was een jaar of 16, 17 voor het kwartje viel. Leeftijdsgenoten waren veel verder dan ik en met dingen bezig waar ik totaal niet mee bezig was. En waar ik ook totaal niet aan toe was.
Ik heb dat nooit als een probleem ervaren. Ik denk dat dat voor een groot deel te wijten was aan het feit dat ik toch al buiten de groep lag, geen vrienden had, etc.

Ik weet dat men in de wetenschap praat over een emotionele ontwikkelingsachterstand. En wetenschappelijk hebben ze natuurlijk helemaal gelijk. Toch ervaar ik het helemaal niet zo! Ik ervaar het inmiddels als een positief iets. Ik heb namelijk behouden wat de meeste mensen verliezen. Het kleine meisje in mij is in wezen nooit verloren gegaan of opgegaan in de volwassene in mij. Ze bestaan als het ware naast elkaar. Dat kan ontzettend leuk zijn, zoals ik hierboven al schreef! En het is zeker leuk als ik me ontwikkel. Ik maak die ontwikkeling namelijk heel bewust mee. En daar kan ik van genieten.

Ik vind het zeker niet altijd leuk om achter te lopen op anderen op dit punt. Mensen hebben namelijk een bepaalde verwachting bij de leeftijd die ik heb. En die verwachting klopt lang niet altijd. Dat geeft problemen en ook een gevoel van niet goed genoeg te zijn. De mindere te zijn van anderen met dezelfde leeftijd en wel een normale ontwikkeling. Hoe ik emotioneel reageer op iets hangt af van de situatie. Ik kan ook in eerste instantie heel volwassen reageren en daarna als een klein kind. Of omgekeerd.

Nu ik al lang en breed volwassen ben ben ik me heel bewust van het feit dat ik op meerdere gebieden emotioneel nog altijd achterloop op leeftijdsgenoten. Soms lukt het me om daarin verder te ontwikkelen en soms ook niet. En dat vind ik prima. Ik heb ook helemaal niet de wens om te emotioneel zo te ontwikkelen als mensen zonder autisme. Dan zou ik veel te veel moois missen.
Ik ben absoluut niet onvolwassen, kinderlijk of kinderachtig! En ik wil ook niet als een kind behandeld worden. Wat ik wel graag zou zien is dat mensen mij daarin nemen zoals ik ben en op een voor mij passende manier met me omgaan zonder mij als een klein kind te behandelen. Want dat ben ik immers niet.