donderdag 15 augustus 2013

To medicate or not to medicate, that's the question.

 Noot vooraf: onderstaand blog representeert geheel mijn eigen gevoel en mening over mezelf en mijn situatie. Het is geen oordeel of mening over anderen die een andere keuze in hun leven maken. Ik respecteer ieders keuze hier in.

Vandaag is het 3 jaar geleden dat ik stopte met het gebruik van medicijnen. Cold turkey*. Jarenlang heb ik medicijnen gebruikt. Zo af en toe poogde ik te stoppen. Dat mislukte keer op keer. Tot ik drie ruim 3 jaar terug begon te begrijpen waarom. Ik had geen alternatieven. Medicijnen losten mijn problemen immers niet op. Ze maskeerden ze alleen. Zodra ik stopte kwamen de problemen terug en er was niemand die me vertelde dat het ook anders kon. Ik heb gevoelsmatig altijd een weerstand gehad tegen het slikken van medicijnen als deze maar ik wist niet beter. Je gaat immers af op mensen die er voor geleerd hebben.Totdat ik leerde dat het voor mij ook anders kan.

Ik slikte drie jaar terug een antipsychoticum, een antidepressivum en zo nodig valium of een variant daarvan. Ik had veel last van bijwerkingen. 15 Kilo aangekomen, gelukkig kon ik dat hebben, altijd misselijk, niks meer voelen aan emoties en gevoelens, lichamelijke klachten niet meer opmerken, een lijf wat altijd als lood voelde, niet wakker kunnen worden, sloom, duf en traag zijn, om zo maar eens wat te noemen.

Eerst heb ik het antidepressivum eraf gehaald (ook cold turkey). En op 15 augustus stopte ik in een keer met het antipsychoticum en de valium. Het in een keer stoppen was voor mij om diverse redenen de beste keuze. De belangrijkste was dat ik wist dat ik ziek zou worden. Heel ziek. Binnen een paar uur na het tijdstip dat ik normaal gesproken mijn medicijnen zou slikken (ervaring). Zou ik stapsgewijs minderen dan zou ik in totaal 4-5 keer wekenlang ziek zijn. Geen optie dus. Ik had een goed in elkaar gezet plan. 1 Keer per week een gesprek met de huisarts zolang als nodig was, mijn ouders en mijn lief zouden voor mij zorgen, mijn therapeute wist ook hoe en wat en ik wist wat er komen ging. Omdat mijn huisarts mij goed kent en ik met een goed plan kwam stemde hij in.

En toen stopte ik. Binnen 12 uur was ik ziek. Strontziek!! Braken, diarree, kotsmisselijk, koorts afgewisseld met het ijskoud hebben, slapeloosheid, zweet dat over je rug loopt terwijl je stilzit, rillen, bijna niet kunnen eten en drinken. Een lijf en hoofd wat alleen maar schreeuwt om medicijnen. En daar tegen moeten vechten en niet toegeven is loodzwaar. Het duurde een dag of 4 voordat het weer heel langzaamaan iets beter ging. Het heeft weken geduurd voor ik me, zowel geestelijk als lichamelijk, weer acceptabel voelde en weer kon functioneren.

Daarna kwam het meest moeilijke. Leren omgaan met mijn hoofd en lijf. Ineens werd ik geconfronteerd met gevoelens en emoties, een hoofd wat ik niet meer (goed) onder controle had. Ik had immers nooit geleerd daar zelf mee te leren omgaan. Gelukkig had en heb ik goede hulp hierbij. Want tot op de dag van vandaag ben ik hier nog mee bezig. Het leren gaat langzaam en met veel vallen en opstaan maar het gaat steeds beter.

Wat ik als patiënt gemist heb is goede informatie over medicijngebruik. Je hoort eigenlijk alleen maar over de positieve effecten. Niemand heeft mij verteld dat bijwerkingen helemaal niet tijdelijk hoeven te zijn maar dat ze kunnen aanhouden zo lang je het middel slikt. Niemand vertelde mij dat er een verslavend effect kan ontstaan. Want tot op de dag van vandaag kost het mij moeite om niet weer te beginnen als het slecht met me gaat. Mijn hoofd blijft er dus om vragen. Over onderzoeken die een negatief effect op je hersenen laten zien wordt al helemaal niet gesproken. En gedegen onderzoek naar de lange termijneffecten is er, voor zover mijn kennis nu reikt, ook niet.

Ik ben op dit punt dus erg kritisch geworden en heb geleerd beter naar mezelf te luisteren. Om goed eerst alles uit te zoeken voor ik een keuze maak. Ik besef me terdege dat dit niet iedereen gegeven is, dat mensen hier verschillende over denken en dat er situaties zijn waar je niet anders kunt. En ik respecteer dan ook iedere keuze en mening hier in. In de hoop dat anderen ook de mijne respecteren.

Voor mij is het duidelijk. Medicijnen wil ik niet meer. Ze helpen me niet en maken zeker niet dat ik me beter voel of beter functioneer. Mijn leven zonder medicijnen is zwaarder, flink zwaarder. Ik heb mijn leven drastisch aan moeten passen en de alternatieven zijn bewerkelijker maar ik ondervind er geen negatieve effecten van. Maar ik leef weer en voel me fysiek ook zoveel beter. Voor mij is dat zo'n fijn gevoel ondanks dat ik me lang niet altijd fijn voel. En dat ruil ik voor geen goud meer in!

*Doe dit nooit zonder overleg en begeleiding van een arts.

4 opmerkingen:

  1. Respect geef het tijd blijf bij jezelf en luister naar jezelf stel duidelijke grenzen voor jezelf en anderen niet makkelijk en het blijft altijd hard werken maar het zal steeds beter gaan you go girl!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. heel herkenbaar!
    je laat goed zien welke twee keuzes je grofweg hebt, en je hebt voor die optie gekozen die voor jou LEVEN betekent; ik vind het echt heel knap van je hoe je hebt geknokt en dat nog doet;
    en hoe je het ook wendt of keert: (psycho)medicatie heeft twee gezichten die niet altijd even gelijkwaardig in beeld komen; dank je wel voor je openheid!
    Wereldmeisje

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Graag gedaan! Dank je wel! Ik heb net zo veel bewondering voor jou en je doorzettingsvermogen!

      Verwijderen