A horse is a horse. Of toch niet?

Ik blogde al eerder over welke rol mijn hond speelt in mijn leven (Kwispelende hulp........).  Hij is echter niet het enige dier wat een belangrijke plaats inneemt in mijn leven. Er zijn maar heel weinig dingen, om precies te zijn twee, waarmee je mij compleet rustig en ontspannen kan krijgen. Een ervan is paardrijden. En sinds een aantal jaar hoor je steeds meer positieve geluiden over het werken met paarden in combinatie met autisme. En ik ben een van de mensen die daar baat bij heeft.


Elke week is donderdag mijn dag. Dan ga ik paardrijden. En niet op zomaar een manege maar een manege die zich gespecialiseerd heeft in het werken met mensen die een beperking hebben. Het leuke is dat er ook mensen zonder beperking welkom zijn. Dat maakt gelijk dat ik het gevoel heb gewoon mee te draaien in de maatschappij en niet weggestopt te worden. Het is een plek waar ik, ik mag zijn en men mij neemt zoals ik ben. Daarnaast, ook heel belangrijk, mag het paard paard zijn. Naast het rijden doe ik heel soms een les paardefluisteren. Het paardrijden gaat wel met wat aanpassingen.

Voor mij zijn groepslessen geen optie. Het is te prikkelrijk en vraagt op sociaal gebied te veel van me. Dus ik heb privéles. Dat betekend ook dat ik alleen in de bak rijd (mits ik binnen rijd). Privéles heeft ook als voordeel dat de lessen helemaal op mij aangepast kunnen worden.
Op een manege is het doorgaans niet gebruikelijk dat je elke week op hetzelfde paard rijd. Ik rijd, op dit moment, wel elke week op hetzelfde paard. Dit zorgt voor duidelijkheid en voorspelbaarheid. Elke week een ander is te verwarrend. Dit gaat in de toekomst zeker veranderen maar wel in hele kleine stapjes en binnen mijn mogelijkheden.
Ook in de communicatie zijn wat aanpassingen. Deze is altijd duidelijk en er wordt rekening gehouden met het feit dat ik bijvoorbeeld niet naar nieuwe uitleg kan luisteren en rijden tegelijk. Daarbij mag ik communiceren op de manier die op dat moment voor mij haalbaar is.
Elke les wordt ook aangepast aan wat ik op dat moment aankan. Want dat wil nogal eens wisselen.
Omgevingsprikkels worden waar mogelijk zo veel mogelijk gereduceerd. Ook dingen zoals flapperen en wiegen tijdens het rijden zijn gewoon geaccepteerd.  De paarden zijn ook aan dit gedrag gewend dus zij beschouwen het als normaal.

Ik heb ontzettend veel respect en bewondering voor het paard waar ik op rijd. Ze speelt feilloos in op op hoe ik me voel. Ik heb dagen dat ik er ben en het gewoon slecht gaat. Dan is zij de rust zelve en kan ik volledig op haar vertrouwen . Heb ik een hele goede dag dan komt haar ondeugende kant naar voren, is ze enthousiast en gaat mee in mijn "zullen-we-crossen-modus". Ze vergeeft me altijd mijn onbedoelde fouten en vind mijn andere gedrag de normaalste zaak van de wereld. Dingen die niet elk paard kan en/of gegeven zijn.Ik vertrouw blindelings op haar en bij/met haar kan ik dingen die ik in het dagelijks leven niet of niet gemakkelijk kan.

Wat nou precies maakt dat het werken met paarden zo helpend is, dat weet ik niet. Ik weet alleen dat het werkt. Een voor mij prachtig voorbeeld is dat ik een keer binnenkwam en communicatie eigenlijk niet mogelijk was. Ik had al een dag of 2 heel weinig gesproken. Het ging gewoon slecht op dat moment. Ik heb het paard opgezadeld, mijn instructrice zadelde haar paard op en we gingen het bos in. Binnen een minuut of 10 sprak ik een stuk meer. En aan het einde van de rit had ik meer woorden gesproken dan in de dagen er voor bij elkaar.

Paarden zijn van nature, mits ze niet afgestompt zijn, erg gevoelige dieren. Ze reageren erg op je houding, uitstraling en gevoel. En als je er voor open staat kun je ook een paard goed leren aanvoelen. Ze zijn in staat je te leren wat contact maken is. Sinds ik rijd heb ik meer zelfvertrouwen en ben wat zelfverzekerder, ben ik communicatief wat beter en was er voor het eerst iets dat vanzelf ging. Het heeft me weinig moeite gekost het te leren. En dat was iets wat ik niet kende.
Paarden "vertellen" je feilloos hoe het met je gaat als je goed op ze let. Ze zijn in staat, ook door de bewegingen van het rijden, mij volledig ontspannen en rustig te krijgen. Zelfs als ik volledig overprikkeld, boos en op het punt van ontploffen sta.
Het rijden geeft ook lichaamsbesef. Ze leren je over jezelf. Niet alleen in figuurlijke zin maar ook in letterlijke zin. Het paard "vertelt" hoe ontspannen of gespannen ik ben. Of ik boos, blij of verdrietig ben. Voor mij is dit een manier waarop ik dus bewust kan leren, in letterlijke en figuurlijke zin, wat en waar ik iets voel.

Voor mij is paardrijden dus veel meer dan een sport/hobby. Het heeft voor mij een therapeutische waarde die er voor zorgt dat ik beter in mijn lijf zit en me prettiger voel. Stiekem droom ik van een eigen paard. Dat zou voor mij zoveel kunnen betekenen. Ooit..........

Manege "het Paardrijk"
Federatie Paardrijden Gehandicapten