Kwispelende hulp.......een autismegeleidehond!

Twee schitterende hazelnootbruine ogen, een vacht zo donker als pure chocolade, altijd een zonnig humeur, een eindeloos plezier in het leven en in zijn werk en niks is hem te veel! Wie hij is? Hij is, na mijn partner, een van de belangrijkste mannen in mijn leven. Hij is mijn poort naar de buitenwereld, mijn hulp als het mis gaat en mijn maatje door dik en dun. Hij is mijn hulphond!

Sinds 1,5 jaar werkt mijn jongste hond voor mij als autismegeleidehond. Ik ben, op dit moment, een van de weinige volwassen mensen met zo'n hulphond. Ik krijg vaak vragen als mensen me met hem zien want aan mij zie je immers niet waarom ik zo'n hond nodig heb. Dit in tegenstelling tot een blindengeleidehond of een ADL-hond (hond voor mensen met een functiebeperking).

De dingen die mijn hond voor mij doet zijn voor anderen niet of niet goed zichtbaar. Hij is mijn spiegel. Oftewel, ik kan aan zijn gedrag zien hoe het met mij gaat en hoe ik me voel. Gaat het bijvoorbeeld prima dan is hij rustig. Ben ik onrustig dan laat hij, door bijvoorbeeld te piepen, zien dat het niet goed gaat. Hij merkt vaak eerder dan ik dat het niet lekker gaat. En dus kan ik daardoor eerder inspelen op mijn eigen gedrag. Het komt ook voor dat hij uit zichzelf komt helpen zonder dat ik aangeef dat hij dat moet doen.
Mijn hond is ook letterlijk en figuurlijk mijn houvast. Ik kan hem letterlijk vasthouden maar ook figuurlijk. Ik vorm samen met mijn hond een team en willen we een goed team zijn dan moeten we kunnen samenwerken. Daarvoor is het nodig dat hij mij begrijpt, ik hem en dat we contact met elkaar hebben. Doordat mijn focus op hem ligt ben ik minder bezig met mijn omgeving. Ik word minder afgeleid en prikkels uit mijn omgeving gaan wat meer langs me heen waardoor ik in de buitenwereld wat beter kan functioneren. Hij is ook mijn steun op de momenten dat het nodig is.
Ik heb hem geleerd om op commando tegen mij aan en/of op mij te komen liggen bij angst, paniek, onrust, etc. Door de diepe druk die ik dan ervaar blijft er wat lichaamsbesef en nemen de onaangename gevoelens wat af. Het geeft rust en veiligheid.
Hij kan me terughalen als ik alle contact met mijn omgeving verbreek. Er zijn maar heel weinig mensen in mijn omgeving die weten hoe ze dit moeten doen maar hij verstaat die kunst uit zichzelf.
Ook kan hij op commando tussen mensen in gaan staan of zitten. De ervaring leert dat mensen dan automatisch wat terug gaan staan. Dat voelt voor mij veiliger. Hij draagt dingen voor me die ik niet graag vastpak vanwege de textuur of structuur. Ik kijk veel naar de grond met lopen, want ik moet zien waar ik mijn voeten neerzet, en met hem heb ik sneller door dat er een obstakel aankomt.

Dankzij mijn hond kom ik meer buiten. Hij moet immers minimaal drie keer per dag uit. Weer of geen weer. Doordat ik hem als hulphond heb kan ik bijvoorbeeld weer dingen doen die voor anderen de gewoonste zaak van de wereld zijn zoals boodschappen doen en zelfstandig naar de tandarts gaan. Ik durf ook meer. Zoals alleen naar een congres gaan, naar een vriendin, een dagje uit, etc. Mijn hond neemt een deel van de zorg over die andere mensen anders moeten vervullen. Ik voel me wat veiliger buiten de voordeur als hij er is. Heb wat meer zelfvertrouwen en ben wat zekerder. Hij begrijpt mij zonder woorden, accepteert mij zoals ik ben. En dat is onbetaalbaar!

Het hebben van zo'n hond heeft ook wel nadelen. Het is niet prettig als mensen ondanks de tekst op zijn dekje en/of je vriendelijke verzoek het niet te doen toch aandacht geven aan je hond. Of dat mensen te pas en te onpas je van alles vragen, en dat kan heel ver gaan, en menen recht te hebben op een antwoord. Gelukkig ben ik vrijwel overal welkom met mijn hond maar je treft het wel eens dat je geweigerd wordt. En dan vraag het enige inspanning, al dan niet met hulp van de hulphondenschool of bijvoorbeeld mijn ambulant begeleidster, om toch toegelaten te worden met hem. Maar voor mij persoonlijk wegen deze nadelen bij lange na niet op tegen de voordelen.

Mijn hond doet zijn werk met alle liefde en plezier. Ik kom, door hem te laten werken, tegemoet aan zijn behoefte om te werken. Maar uiteraard is hij ook gewoon een hond en mag hij ook echt hond zijn.. Een hond die in de bossen rent, het heerlijk vindt om door de blubber te denderen, te zwemmen en te spelen met andere honden. Mensen zien mijn hond vaak als de ideale hond die nooit de fout in gaat of mag gaan. Echter, hij is geen robot maar een levend wezen en ook hij luistert dus wel eens niet. En dat is maar goed ook. Ik moet er niet aan denken een hond te hebben die functioneert als een robot.

Aan een autismegeleidehond kom je niet zomaar. Zeker als volwassene niet. O.a. het KNGF heeft een project hiermee maar dit is alleen, helaas, gericht op kinderen. Daar heb je als volwassene dus niets aan. Daarbij zijn deze hulphonden niet AWBZ-erkend waardoor er geen vergoeding is vanuit de zorgverzekeraar. Ook betalen vanuit het PGB is niet toegestaan.

Gelukkig zijn er in Nederland meer hulphondenscholen dan het KNGF en Stichting Hulphond. Dankzij de inzet van een vriendin van mij kwamen wij samen terecht bij Stichting "De Hond Kan De Was Doen" en hulphondenschool "de Click". Zij vonden weer een sponsor die bereid was een project te sponseren waardoor het voor ons mogelijk werd onze eigen honden op te leiden tot autismegeleidehonden (voor meer info over deze werkwijze zie de links onderaan dit blog). Ik blijf de sponsor elke dag dankbaar voor de kans die me op die manier geboden werd en besef hoeveel geluk ik heb gehad. Want ik zou niet meer weten wat ik zonder mijn grote, bruine vriend zou moeten.


Hulphondenschool "De Click"