Metta

Metta, een term uit het Boeddhisme. Het is een woord wat zich lastig laat vertalen maar de omschrijving "liefdevolle aandacht" is een goed passende. Ik had er nog nooit van gehoord in elk geval tot ik op het woord stuitte in een aantal blogs van Wereldmeisje. Wat zij daarin beschrijft is precies de houding die mijn ergotherapeute heeft. Het woord liefdevol in relatie tot metta gaat over liefde op een mens-mens niveau. Wereldmeisje omschrijft dat heel mooi: Een liefde die zich kenmerkt door een fundamenteel respect voor de ander en gerichtheid op contact, inzet van het hart en wederzijdse positieve intentie.

Ik ben boos, zo boos! Mijn woede uit zich niet in fysiek en/of verbaal geweld maar keert naar binnen. Ik sta stijf van de spanning. Mijn handen knijpen de hare zowat fijn maar het voorkomt dat ik mijn woede op mezelf botvier. Mijn hoofd zo ver mogelijk van haar weggedraaid en al wiegend zit ik op de grond. Communicatie is maar heel beperkt mogelijk want praten gaat nauwelijks. Met een eindeloos geduld, begrip, respect en liefdevolle aandacht en voor mij helpende dingen lukt het haar uiteindelijk na een minuut of 20 de situatie te keren. Langzaam draait mijn hoofd haar kant weer op, praat ik iets makkelijker en wordt het wiegen minder......

Metta gaat ook over respect, geduld, acceptatie zowel van de ander, jezelf als de situatie en onbegrensde en onvoorwaardelijke vriendelijkheid. Het bovenstaande stukje gaat daar eigenlijk over. Want menig ander zou in deze situatie heel anders gereageerd hebben met alle gevolgen van dien.

Deze houding/instelling/benadering heeft ze altijd. In het begin schrok ik me dan ook lam en ik was er oprecht bang van. Zo bang dat ik heel veilig in mijn eigen gemaakte gevangenis bleef zitten met de deur potdicht zodat zij op afstand bleef. Ik was gewend om in de hulpverlening, voor mijn gevoel, als een object gezien te worden dat kapot is en wat gerepareerd moet worden. Door haar werd ik gezien als mens. Iemand met een eigen belevingswereld, behoeften en wensen. Ik was niet kapot, hoefde niet gerepareerd te worden en was goed zoals ik was (en ben). Het heeft wel even geduurd voor het tot me doordrong dat dit is hoe zij is. En dat het gemeend is. Dat besef had een mooi gevolg.

Wat er ook gebeurde (en gebeurd) en hoe hard ik haar ook figuurlijk van me vandaan duwde ze bleef (en blijft) met liefdevolle aandacht  en geduld contact zoeken en aanbieden. Dit zonder te dwingen of te eisen. Mij te nemen zoals ik ben zonder mij te willen veranderen. En heel langzaam durfde ik mijn deur op een heel klein kiertje te zetten. En elke keer werd dat kiertje een beetje groter. Tot de deur open stond en ik naar buiten durfde te lopen. Mijn wantrouwen en argwaan verdwenen en ik liet steeds meer mezelf zien. Ik leerde me veilig voelen bij en vertrouwen te hebben in een ander. En dat creëerde weer ruimte om te leren en te groeien.

Mijn therapeute is geen heilige, laat echt niet over zich heenlopen en niks menselijks is haar vreemd zoals ze zelf zegt. Logisch ook want ze is immers ook gewoon een mens. Maar haar instelling en benadering hebben voor mij een wereld van verschil gemaakt in het slagen van de hulp die ik van haar krijg!

Met dank aan Wereldmeisje (Wereldmeisje haar blogs) voor de inspiratie.