Een onbetrouwbaar lijf

Voor mensen is hun lijf een handig meetinstrument. Het vertelt of je ziek bent, hoe je je voelt, of je moe bent of niet, honger of niet, etc. Voor mensen met autisme kan dat heel anders zijn. Voor mij is mijn lijf helemaal geen betrouwbaar meetinstrument. Signalen worden niet of verkeerd doorgegeven, te sterk of te zwak en soms zoals ze echt zijn.

Dat kun jij toch niet leren!

"Ze hebben me verteld dat ze nooit sociaal zullen worden", een zin uit een gesprek dat ik vorige week had met een moeder. "Het aanvoelen en invoelen kun je niet vergroten in de loop van het leven" (uit : "Geef me de 5" van Colette de Bruin, pag. 42), een zin die ik vorige week las. Ik kom dit soort zinnen en uitspraken regelmatig tegen. Wat voor boodschap ze voor mij vooral geven? Dat mensen vooral geen moeite moeten doen hier energie en tijd in te steken bij mensen met autisme want ze kunnen het toch niet leren. En dat wat we leren voornamelijk strategieën en trucjes zijn.

Koorddansend een dag door

Ik balanceer op een dun koord. Elke dag, geen een uitgezonderd. Elke dag ben ik bezig met mijn balans te vinden tussen wat ik kan, wat ik wil, wat ik moet en de hoeveelheid energie die ik heb. Dit wordt nog eens bemoeilijkt door het feit dat ik mijn grenzen daarin niet of slecht aanvoel. Mijn balanceeract is voor mijn omgeving niet of niet goed zichtbaar. Het speelt zich allemaal af in mijn hoofd.