Nog meer verhuisgedoe (1)

Afgelopen januari blogde ik nog zo leuk dat ik blij was dat ik zelf niet ging verhuizen maar dat het slechts mijn ergotherapeute was (zie: Verhuisgedoe ). Niet wetende dat ik welgeteld 3 maanden later zeker zou weten dat ik zou gaan verhuizen. Totaal ongepland en onverwacht.

We hebben een huis gekocht! Eindelijk konden we, ondanks mijn Wajong, een hypotheek krijgen. Hier kwamen we eigenlijk min of meer bij toeval achter. Eerder werd elke hypotheekaanvraag afgewezen vanwege mijn Wajong en een goede woning die ook samengaat met mijn autisme alleen op het salaris van mijn lief is in mijn omgeving niet haalbaar. 

Het leuke was dat mijn broer en zijn lief wilde verhuizen. Wij vinden zijn huis een fijne en passende plek en dan is 1 en 1 al gauw 2. Autivriendelijker kun je eigenlijk niet verhuizen. Het is een paar straten verderop, ik ken het huis, de buurt en de verkopers. Aan het huis hoeft niets gedaan te worden. We kunnen er echt zo in. Mijn broer en zijn lief vonden veel sneller een huis dan gedacht en dus hadden wij, voor woningbegrippen, ineens heel snel een huis gekocht. Mijn lief heeft samen met mijn vader de hypotheek geregeld. Iets waar ik niet bij kon zijn omdat het te veel is. En als ik het zo schrijf zou dat verhuizen toch heel simpel moeten zijn...........

Nu vind niemand verhuizen leuk. Het is een hoop gedoe en geregel immers. De miniverhuizing van mijn therapeute gaf al een flinke hobbel dus hoe groot is die hobbel dan als ik zelf ga verhuizen? Ik weet inmiddels uit ervaring dat die hobbel heel groot is!

Het begint al bij de wetenschap dat we een huis gekocht hebben. Een zin, een feit. Een feit dat totaal niet beklijft. Ik kan me geen voorstelling maken van daar wonen. Ondanks dat ik de plek ken. Het komt totaal niet binnen. Er is dus niet echt een besef.

Nu moeten er ook wat nieuwe spullen komen. Kleine dingen. Die vind ik leuk om te uit te zoeken en te kopen. Maar de relatie leggen met een nieuw huis is lastig want er is niet echt een besef van een nieuw huis. Overzicht krijgen over wat ik aangeschaft moet hebben voordat ik ga verhuizen vind ik ook moeilijk. 

We hebben nog 2 maanden. 1 September is het huis van ons. Twee maanden waarin mijn eigen, veilige plek langzaam uit elkaar valt. Waarin elke dag wel iets veranderd, verdwijnt. Een plek die met de dag onveiliger wordt door al die veranderingen. 2 Maanden die onrust en paniek geven. Een onrust en paniek die lastig weg te nemen is doordat er steeds iets veranderd. Het effect hiervan is onder andere dat ik bij het minste of geringste in paniek raak, het overzicht verlies of begin te huilen. Ook lichamelijke onrust en een veel te vol hoofd zijn een gevolg. Ik dreig dan ook regelmatig in figuurlijke zin te verzuipen.

Verhuizen overzie ik ook niet. Gelukkig neemt mijn lief veel over en bel ik elke week met mijn ambulant begeleidster. Elke week bespreken we een stapje in ons verhuisplan dat ik de week er op ga doen. Zo blijft het net behapbaar voor mij.

Verhuizen is iets wat ik verstandelijk doe. Ik weet dat ik hier goed aan doe! Ik ga naar een rustigere plek, naar een huis wat echt van ons is. Naar een plek waar meer groen is. Naar een huis wat beter bij mij past en waar ik me vast fijner ga voelen dan waar ik nu woon.

Ik wil nog niet denken aan als ik daar echt ga wonen. Ik weet hoe dat voelt en wat voor reactie dat bij mij teweeg brengt. Met een goed ondersteuningsplan en de juiste hulp hoop ik dat tegen die tijd zo goed mogelijk te laten verlopen.