Jij??? Getrouwd????

Oké, ik geef het toe. Stiekem geniet ik er elke keer van. Elke keer als mensen horen of lezen dat ik autisme heb, in welke mate en hoe het zich uit en daarna tot de ontdekking komen dat ik getrouwd ben. Nog groter is de verbazing als ze ontdekken dat mijn partner geen autisme heeft. Je ziet ze denken, hoe houdt hij dat vol? Is dat wel een fijne en goede relatie? Of zoiets als 'jeetje, wat zal hij het zwaar hebben'. Toch, als je ons er naar vraagt, krijg je geen negatief verhaal te horen.


Ik blogde al eerder over verliefdheid en seksualiteit bij mensen met autisme (zie Verliefd zijn..... en Autisme en seks). En er zijn dus ook mensen met autisme die getrouwd zijn. Helaas hoor je, zowel van mensen die in zo'n relatie zitten als in vanuit de hulpverlening, over het algemeen alleen maar negatieve opmerkingen en verhalen. Jammer, want het kan zeker goed gaan. Iets wat bij ons het geval is.

Ik ben al ruim 11 jaar, waarvan bijna 8 jaar getrouwd, gelukkig met mijn partner. Hebben wij dan de ideale relatie? Nee, natuurlijk niet. Ook wij kennen onze ups en downs. En ook wij zijn het niet altijd met elkaar eens. Mensen denken ook dat het een groot voordeel was dat mijn partner wist dat ik autisme had voor hij een relatie met mij begon. En ik denk dat dat voordeel overschat wordt. Ja, mijn partner wist het. Maar dat was dan ook alles. Weten dat iemand autisme heeft betekent niet dat je exact weet waar je aan begint. Zelfs niet als je ervaring hebt met autisme in je omgeving. Mijn partner wist weinig van autisme maar voor hem was het duidelijk: 'ik wil maar 1 vrouw en dat ben jij en jouw autisme neem ik er dus bij want dat hoort bij jou'.

Of wij vinden dat autisme een hoofdrol speelt in onze relatie? Nee, eigenlijk niet. Onze relatie draait niet om mijn autisme. Net zo min als het draait om het feit dat hij geen autisme heeft. Wij hebben in de loop van de jaren een manier van communiceren gevonden waardoor wij weinig communicatieproblemen hebben. We vonden manieren om met mijn grenzen, sensorische problemen, etc. om te gaan en we leerden compromissen zoeken. Botsen we toch eens dan weten we ook hoe we daar weer uit kunnen komen. We respecteren elkaar grenzen en wensen. Dat betekent ook dat wij elkaar vrij laten. En elkaar een eigen leven gunnen met hobby's, uitjes en vrienden. Ook al vindt de ander dat soms wat minder leuk.

Een relatie betekent ook geven en nemen. Niet alleen voor hem maar net zo goed voor mij! Ook ik moet dingen accepteren en me aanpassen. Ik zal niet ontkennen dat hij zich meer aan mij moet aan moet passen en meer moet accepteren dan ik. Maar dat is inherent aan mijn autisme en de grenzen die ik daardoor heb. Maar dat stelt mij niet vrij om niet mijn best te doen en me te leren aanpassen en dingen te accepteren. De buitenwereld ziet/denkt dat het hem het meeste kost. Maar het kost mij minstens net zo veel! En dat wordt vaak vergeten.

Wij hebben nooit relatietherapie o.i.d. gehad. Goede hulp is op dit moment moeilijk te vinden en wij zagen dat beide niet zitten. Wel is het zo, dat als ik vast loop of een advies wil, ik mensen heb waar ik heen kan met mijn vragen. En zij sturen mij dan weer aan. En voor ons werkt dat prima!

Ik ben groot geworden met de boodschap: 'denk maar niet dat jij ooit een relatie zult hebben want wie wil er nu iemand met autisme.' Gelukkig hebben mijn ouders dat nooit gezegd! Net zo min als ze gezegd hebben dat het gegarandeerd wel zou kunnen gebeuren. Wat zij zeiden? Hetzelfde als tegen mijn broers (geen autisme): 'wij weten niet of jij ooit een relatie zult hebben maar ook bij jou kan dat gebeuren'. En daar ben ik ze nog dankbaar voor.

Mijn relatie is hard werken. Heel hard want het komt me niet bepaald aanwaaien.Toch zou ik niet anders willen! En hij ook niet! Wij zijn ontzettend gek op elkaar! We doen beide geen pogingen de anderen te veranderen in iets wat hij/zij niet is of kan zijn. Ik vind mijn lief leuk en goed zoals hij is. Net zo als hij dat van mij vindt. Ik houd op mijn manier van hem. En of dat nou zo ontzettend anders is dan bij vrouwen zonder autisme durf ik in mijn geval te betwijfelen.

Mijn lief heeft alle geduld van de wereld met me, zal me nooit verwijten dat ik mijn best niet doe en zet alles aan de kant voor mij. Ik besef me terdege dat ik het ontzettend getroffen heb met hem! Onnodig om te schrijven dat ik ontzettend zuinig op hem ben!