Autismeweek; een dubbel gevoel

Je zal het maar treffen. Iets hebben waar men in Nederland een hele week lang extra aandacht aan besteed. En dan nog vrij opvallend ook. Ik schrijf dit met een dubbel gevoel en enige ironie en sarcasme. Natuurlijk ben ik blij dat er extra aandacht is voor autisme, begrijp me niet verkeerd. En ik ben op zich ook helemaal niet tegen zo'n week. Alles wat op een goede en positieve manier bijdraagt aan de beeldvorming en kennis rondom autisme is welkom natuurlijk. Alleen ergens wringt het toch een beetje voor me.

Ik heb best wel moeite met de slogans die ik in die week tegen kwam. "Eén week stilstaan bij een leven lang anders" vond ik nog de meest vervelende. Het is vast niet zo bedoeld maar voor mij benadrukt men op deze manier nog meer mijn "anders zijn". Het voelt voor mij alsof ik in die week een soort bezienswaardigheid ben. Het aapjes kijken gevoel. Ze stoppen me in een hokje om er daarna nog eens extra de aandacht op te vestigen. Terwijl er misschien wel meer overeenkomsten zijn tussen mensen met en mensen zonder autisme dan men denkt.

Bij de aandacht voor autisme in zo'n week hoort ook een stuk beeldvorming. En laat het daar nu nog heel wat werk liggen. Zo'n week veranderd daar relatief weinig aan. Heel veel dingen zijn nog gericht op de extremen, op de ouders van, op kinderen, het stereotype. Gelukkig ben ik ook het een en ander tegen gekomen in die week waarbij men wel een poging deed de beeldvorming aan te passen. En ik heb ook mijn steentje pogen bij te dragen door een tweetal lezingen te geven. Een waarin ik samen met mijn lief heb laten zien dat je wel degelijk een goede relatie kunt hebben en een waarin ik vertelde over leven in een wereld waarin je zintuigen anders werken dan die van de meeste mensen.

Eigenlijk vind ik het ergens triest dat men in de huidige maatschappij blijkbaar zo'n week nodig heeft. Mensen met autisme organiseren immers ook geen NT-week (NT = Neuro Typical oftewel iemand zonder autisme) terwijl wij wel dag in, dag uit bezig zijn met het besteden van extra aandacht aan hun wereld. En dan nogal eens zonder goede en adequate hulp.
Naar mijn idee zegt het nodig hebben van zo'n week een hele hoop over de huidige maatschappij. Over de hokjes-gedachte, de eisen die ze stelt en de mentaliteit en maakbaarheid. Als je daar niet aan kan voldoen dan lig je er uit.

Ik heb 24/7 autisme en daar heeft mijn omgeving dus ook 24/7 mee te maken. Het is niet alleen die ene week. Wil men echt iets veranderen en zorgen dat mensen zoals ik gewoon mee kunnen doen in deze maatschappij dan zal men, als je op wat voor manier dan ook te maken hebt met autisme in je omgeving/leven, er dagelijks bij stil moeten staan. Niet in het groot, maar in het klein. Dan pas zal er, denk ik, echt iets veranderen. Want de maatschappij en de beeldvorming omtrent autisme veranderen, dat doe je niet in een week.