Duidelijk zijn in onduidelijk zijn.

Ik ontdekte al jong dat mensen zonder autisme uitblinken in 1 ding! Niemand uitgezonderd. Ze kunnen zo goed duidelijk zijn in het onduidelijk zijn. Ik verbaas me nog dagelijks over hun, voor mij, onduidelijk manier van communiceren. Van de week belde ik mijn vriendin (ook autisme). Ze heeft nummerherkenning en neemt af met "mag ik je morgen terugbellen want ik heb nu geen tijd". Ik denk even na, realiseer me dat ik gewoon thuis ben, zeg dat het prima is en we hangen beide op. Ik hoorde achteraf van haar dat degene die bij haar was haar met open mond aan had staan kijken. Met een blik van "dat doe je zo toch niet"?


Mijn vriendin en ik vragen ons dan oprecht af wat er mis mee is? Het is een duidelijke boodschap met een vriendelijke toon en we verbinden er beide geen persoonlijke lading aan. Iemand zonder autisme zal mij met vage zinnen zoals "ja, even dan" of  "ik moet zo weg" de indruk geven dat het wel kan.  Ik neem taal immers letterlijk. Maar de toon die ze daarbij gebruiken laat iets anders blijken en dan is de verwarring compleet bij mij. Want wat is het nu? Heb je wel of geen tijd?

Of wat dacht je van woorden als even, straks, van de week, een momentje, etc. Ik begrijp ze niet. Ze zijn inhoudsloos voor mij. En ik zal er nooit een inhoud aan leren geven omdat iedereen een andere invulling van deze woorden heeft. Maar mensen gebruiken ze bij de vleet. Ikzelf gebruik ze overigens ook bij mensen zonder autisme omdat zij blijkbaar wel weten wat er bedoeld wordt.

Mensen zonder autisme kunnen dan vaak ook prima tussen de regels doorlezen. Iemand kan A schrijven of zeggen en B bedoelen en dat hebben ze dan goed door. Iets wat ik niet echt kan. Doordat mensen zonder autisme voor mij zo onduidelijk communiceren heb ik veel moeite ze te vertrouwen. Want hoe weet ik nu of ze het goed met me voor hebben en wat ze bedoelen? Ik heb zo vaak meegemaakt dat ik daarmee gruwelijk onderuit ging dat ik heel voorzichtig ben geworden.

Als ik op mijn beurt mensen duidelijk poog te maken dat ik niet overweg kan met al deze tegenstrijdige signalen in hun communicatie stuit ik nog wel eens op onbegrip. Want ze vinden zichzelf heel duidelijk. En ik moet dat dan maar leren begrijpen. Echter dat kan ik niet. Niet omdat ik het niet wil maar omdat ik het niet kan leren. Ik zie zoveel signalen en details die per persoon en per situatie ook nog eens verschillen dat ik onmogelijk de bedoelde boodschap er uit kan halen.

Voor mensen zoals ik is het niet onbeleefd als je duidelijk zegt wat je bedoeld, mits dit uiteraard gebeurd op een nette manier. Je bent niet onbeleefd als je ons om duidelijkheid vraagt als je ons niet begrijpt. Je kunt ons niet blijer maken dan door duidelijk te zijn in je communicatie en je intentie. Zegt wat je doet en doe wat zegt. En gebruik daarbij dan ook de juiste intonatie en het juiste gevoel. Zo weten mensen als ik wat we aan iemand hebben. En dat heeft tot gevolg dat ik mezelf zal laten zien en dan weet de ander ook wat hij/zij aan mij heeft. En opent het een wereld aan duidelijke communicatiemogelijkheden.