Langdurig behandelen/begeleiden?

Aankomende januari is het 4 jaar geleden dat ik bij mijn therapeute begon. Elke week 1 tot 1,5 uur. Daarnaast kost het haar en mij ook daarbuiten tijd. 4 Jaar is lang in hulpverlenersland. De laatste jaren is het gebruikelijk om mensen kortdurend te behandelen. Ze zo snel mogelijk weer dingen zelf te laten doen zodat ze zonder hulp verder kunnen. Op zich is dit een mooi streven maar of mensen met autisme daar nu bij gebaad zijn.....

Autisme is iets wat nooit overgaat. Je draagt het altijd en levenslang met je mee en het plaatst je keer op keer voor nieuwe problemen, vragen en uitdagingen. En vaak kan de omgeving maar beperkt bijdragen in de hulp hierbij. Dan moet je dus op zoek naar hulp. En die is vandaag de dag vaak gericht op het zo snel mogelijk weer zelf kunnen. Zodra iemand dan weer verder kan wordt de hulp afgebouwd en gestopt. Dan gaat het een tijdje goed tot er een nieuw probleem opduikt of tot je weer een terugval hebt. Dan kun je weer op zoek naar hulp  en is het cirkeltje weer rond. Zeer frustrerend. Ook omdat je dan wéér je verhaal moet vertellen, vaak wéér op een wachtlijst komt en je wéér met een nieuwe hulpverlener te maken krijgt.

Gelukkig hoor ik heel sporadisch nu geluiden dat men in de hulpverlening in gaat zien dat langdurige (en vaak intensieve) begeleiding/behandeling nodig is. Ook voor mij is dat geen overbodige luxe. Mijn hoofd werkt nu eenmaal anders. Grote verschillen zijn dat ik veel tijd nodig heb om iemand te leren kennen en te vertrouwen en dat ik een langzame leerling ben. Het kan maanden duren voor ik een nieuwe vaardigheid me eigen heb gemaakt. En dan moet ik het ook nog in de buitenwereld leren toepassen. En ook dat kost veel tijd. Ik heb ook veel tijd nodig om nieuwe informatie te laten bezinken en bepaalde niet-cognitieve dingen te leren begrijpen. Ook vergt het tijd en geduld om oplossingen voor problemen te vinden. Want het gebeurde wel eens dat we een niet (goed) werkende werkwijze kozen en dat betekende puzzelen en testen wat dan wel werkte.

Ik ben me er terdege van bewust dat er ook nadelen zitten aan langdurige hulpverlening. Je zult er voor moeten waken dat er geen afhankelijkheid ontstaat van de therapeut en/of therapie. En dat het geen behandelen om het behandelen wordt of is. Ik denk echter dat de mogelijk risico's niet opwegen tegen de voordelen. Doordat dingen op mijn tijd en tempo gaan beklijven ze vele malen beter, zet ik regelmatig stapjes vooruit en haal ik er uit wat er in mij zit!

Het zou mooi zijn als er hulpverlening komt die inspeelt op langdurige behandeling/begeleiding. Zonder tijdsdruk, weinig tot geen wisseling van hulpverlener en prestatiedruk. En als er een vorm zou ontstaan waarbij het mogelijk is om een beroep te doen op hulp op de momenten dat het nodig. Want er zijn periodes in het leven van iemand met autisme waarop intensieve hulp niet nodig is, en iemand bijvoorbeeld voldoende heeft aan een gesprek 1 x per 3 maanden, en er zijn periodes waarbij dat wel gewenst is.

Natuurlijk zal er voor mij ook een moment komen dat ik ga merken dat ik de hulp van mijn therapeute minder nodig ga hebben. Ik weet ook dat ik dat zelf aan mag geven. Op mijn tijd en tempo. En ik heb er alle vertrouwen in dat me dat gaat lukken!