De tandarts (1)

De tandarts. Niemand die er echt graag heen gaat. Heb je autisme dan is het soms nog lastiger. Esther beschrijft prachtig in haar blog (Tom's verhaal) welke strijd Tom en zijn ouders moeten leveren.
Een gewone tandarts is voor mij ook al lang een gepasseerd station. Al jaren kom ik bij de bijzondere tandheelkunde en val ik daar onder de gehandicaptenzorg. Met veel moeite kan ik nu zelfstandig daar heen, met mijn hulphond, en kan ik in mijn mond laten kijken. Tandsteen kan alleen verwijderd worden met de hand. Zo'n apparaat is uit den boze! Elke stap is geduldig aangeleerd. Zo gaat het ......... maar als ze een gaatje vinden........



Gelukkig heb ik een goed gebit maar driekwart jaar terug was het raak. Een gaatje. Gevonden op een overzichtsfoto want foto's maken waarbij je op van die plaatjes moet happen kan ik niet. Dat geeft blinde paniek en braakneigingen. Ik kan maar op 1 manier geholpen worden en dat is onder narcose. Dit klinkt als een drastische maatregel voor zo iets simpels. Maar zonder is het niet te doen. Ik zou letterlijk de boel kort en klein slaan.
Het aanraken, alle prikkels, onduidelijkheden geven dermate veel angst en paniek dat een reguliere behandeling niet mogelijk is. Dit soort problematiek is, bij mij in elk geval, niet op te lossen met therapie o.i.d.

Gisteren moest ik voor een intake. Dit gebeurt bij een andere bijzondere tandheelkunde dan waar ik normaal kom. Dit omdat hun procedure de minst belastende voor mij is. Daar gebeurt het gewoon op de bijzondere tandheelkunde zelf. Anders had ik een operatie kamer in gemoeten.
Al maanden van te voren waren we er mee bezig. Maanden zijn anderen bezig geweest me zo ver te krijgen dat ik zou gaan. De weerstand was enorm. Wat zou er van mij verwacht worden? Hoe gaan we het aanpakken? Al daarvan raakte ik enorm in paniek. Aangeraakt worden door vreemden. En een onbekende tandarts en een anesthesist die van alles willen. Ik kan angst en paniek slecht uitten tot het zo hoog oploopt dat ik niet anders kan. Afgelopen maandag kwam tijdens de laatste voorbereidingen alles er uit. Gelukkig weet mijn therapeute daar prima mee om te gaan en uiteindelijk ging ik rustiger weg met een goed plan van aanpak.

In dit soort situaties daalt mijn sociaal-emotionele niveau naar dat van een hooguit 5/6 jarige. Dat maakt het nog een stuk moeilijker.

Mijn ergotherapeut en ambulant begeleidster (B.) hadden alles goed overlegd en geregeld. Er zou een internetverbinding zijn zodat ik kon beeldbellen met B. Zo kon ook zij aanwezig zijn.
Aangekomen bleken het nieuwe gebouw en de wachtruimte een ramp te zijn! Binnen 1 minuut was ik al totaal over de zeik. Overal felle kleuren, kleine wachtruimte, een soort spelcomputer voor kinderen die geluid maakte, een tv die aanstond, mensen die langslopen, mensen die praten en een afzuiging verderop in de ruimte die herrie maakte. Ik stond op het punt van flippen. Alleen maar angst en paniek. Ik zat letterlijk te trillen over mijn hele lijf. Ik poogde een rustig plekje te vinden maar er was gewoon niks. Ik poogde mezelf wanhopig gerust te stellen. Oplossingen die ik anders prima kan bedenken kon ik niet mee bedenken. Lief vroeg of hij wat voor me kon doen maar ik wist het niet meer. Gelukkig werd ik opgehaald.

Bij de tandarts was het rustig. Zij was rustig. Nam de tijd. Ik was niet meer in staat om vriendelijk te communiceren. Ik kon alleen nog maar bot zijn. Snel zorgde ik voor verbinding met B. Zij kreeg me zowat huilend in beeld. Door de houding van de tandarts nam uiteindelijk de paniek ietsje af waardoor er een betere communicatie mogelijk was. Ik heb dan ook aan het gevraagd kunnen voldoen.
Ze dachten goed mee. Ook voor volgende week. Als ze het gaatje gaan vullen. Want dat is wat ik weet. Meer niet. Meer kan en wil ik ook niet weten. Mijn vragen werden beantwoord en er werd naar oplossingen gezocht.
Ook bij het maken van de overzichtsfoto alle hulp en medewerking.
Om te voorkomen dat ik weer die wachtruimte in zou moeten mocht ik gelijk door naar de anesthesist.

Helaas nam de paniek en angst daar weer meer toe. De arts in kwestie was onrustig, leek de informatie niet hebben gelezen, haalde verkeerde info aan en wilde iets van mij, in mijn keel kijken, wat niet opgegeven was. En dus weigerde ik elke medewerking. Voor mij was ze onbetrouwbaar, onduidelijk. Ik voelde het als of ik even tussendoor gedaan moest worden. Geen gevoel van afstemming. B. deed nog een poging mij mee te laten werken maar tevergeefs. Gelukkig besloot de arts er ook van af te zien. Over alle andere gevraagde dingen die ik zou moeten doen werd met geen woord gerept. Kortom een totaal ander plaatje.
Mijn vragen werden wel beantwoord. We hadden een oplossing bedacht voor een probleem wat zich volgende week voor zal doen, daarover in het vervolgblog meer, en daar wilden ze aan meewerken.
Ik ging met een onveilig gevoel weer naar buiten.

Ik was blij weer buiten te staan. Nog steeds stijf van de angst en paniek. In de auto nog gewoon gebeld met B. Zodat ze voor mij kon structureren.
In de auto werd het alleen maar slechter. Thuis moest lief mij aansturen. Eten was een opgave. Ik lag vroeg in bed. Netflix aan. Met dezelfde angst en paniek ben ik in slaap gevallen.

En werd ook zo wakker. Ik voelde me niet goed. Ik lijk nog steeds te bestaan uit angst en paniek. Gelukkig kan ik nog schrijven. Verder kan ik weinig. Eten en drinken is moeizaam. Netflix kijken. Lief komt eerder naar huis als dat moet. Ik hoop dat het de komende dagen wat beter zal gaan. Want als ik zo door moet tot volgende week vrijdag......... Want dan gaan ze het gaatje vullen..........