Ik ontdekte al jong dat mensen zonder autisme uitblinken in 1 ding! Niemand uitgezonderd. Ze kunnen zo goed duidelijk zijn in het onduidelijk zijn. Ik verbaas me nog dagelijks over hun, voor mij, onduidelijk manier van communiceren. Van de week belde ik mijn vriendin (ook autisme). Ze heeft nummerherkenning en neemt af met "mag ik je morgen terugbellen want ik heb nu geen tijd". Ik denk even na, realiseer me dat ik gewoon thuis ben, zeg dat het prima is en we hangen beide op. Ik hoorde achteraf van haar dat degene die bij haar was haar met open mond aan had staan kijken. Met een blik van "dat doe je zo toch niet"?
